Co może mieć wspólnego batuta z winiarzem? Teoretycznie nic. A jednak…
W Muzeum Teatralnym w warszawskim Teatrze Narodowym-Operze Narodowej znajduje się przepiękny eksponat. Jest nim batuta Adolfa Sonnenfelda.
Studiował skrzypce u Waltera Lüstnera i Maurycego Schöna we Wrocławiu oraz teorię u Johanna Seidla; od 1854 r. pobierał lekcje gry na skrzypcach u Ferdinanda Davida w Konserwatorium Lipskim i studiował kompozycję u Maurycego Hauptmanna i Ernsta Richtera.
Jesienią 1857 r. przyjechał do Warszawy jako skrzypek orkiestry Emanuela Bacha. Grał w orkiestrze Benjamina Bilsego w Dolinie Szwajcarskiej. W 1867 r. stworzył własną orkiestrę pod nazwą Orkiestra Warszawska, która wykonywała muzykę popularną. Pod jego kierownictwem koncertowała m.in. w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie i innych miastach Polski, oraz w Odessie i Rydze. Po 1870 r. pełnił funkcję dyrygenta w Teatrze Wielkim w Warszawie, orkiestrze Kolei Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej a także w warszawskich teatrzykach ogrodowych: 1873 – “Alkazar”, 1874 i 1878 – “Alhambra”, 1879 i 1880 – “Eldorado”. Od 1 czerwca 1882 r. kierował wraz z Janem Szymborskim warszawskim teatrzykiem ogrodowym “Nowy Świat”, ale na skutek nieporozumień finansowych wkrótce wycofał się z dyrekcji. W latach 1899-1905 dyrygował jedną z najlepszych w Warszawie orkiestr antraktowych w Teatrze Ludowym. 26 października 1902 r. z okazji jubileuszu trzydziestopięciolecia jego pracy odegrano w tym teatrze “Podróż po Warszawie”.
Historyk wojskowości i starożytności, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Wieloletni pracownik wydawnictw książkowych (m. in. kierownik redakcji historii działu encyklopedii i słowników PWN), prasowych, ostatnio pracownik naukowy Wojskowego Biura Badań Historycznych, w latach 1981-89 redaktor, wydawca, wykładowca i aktywny działacz podziemia solidarnościowego. Od ćwierć wieku mieszkaniec Skolimowa, prowadzący Konstanciński Klub Historyczny.