17 lipca 1858 r. odbył się ślub Piotra Erazma Jordan Borch Prekera asesora kolegialnego i urzędnika Warszawskiej Komory Celnej z Jadwigą z domu Kwiecińską. Ślub miał miejsce w kościele Przemienienia Pańskiego w Czersku. Piotr Erazm Preker urodził się 11 sierpnia 1819 r. w Kajrach w guberni kowieńskiej na Litwie. Jadwiga urodziła się w Mozyrzu (gubernia mińska) w 1839 r. (w niektórych źródłach podawany jest 1836 r.). Była córką Augustyna Kwiecińskiego majora wojsk cesarsko-rosyjskich i Józefy z Mazurkiewiczów. Przebywała w majętności swojego opiekuna wuja Michała Mazurkiewicza w Czersku. Piotr Erazm Preker zmarł 11 maja 1878 r., Jadwiga czterdziesci jeden lat później – 1 stycznia 1920 r.
Świadkami na ślubie Prekera i Kwiecińskiej byli wujowie Jadwigi:
Ignacy Laurenty Mazurkiewicz syn Józefa i Marianny Kozłowskiej urodził sie 13 sierpnia 1792 r. (w źródłach występuje też 1794 r. i 1796 r.) na Litwie w rodzinie szlacheckiej herbu Łabędź. Mazurkiewicze posiadali majątki w powiatach mińskim, braslawskim, wilejskim i wilenskim. W czasie wojny z Francją w 1812 r. trafił, jako oficer w randze junkra, do pułku ciężkiej kawalerii, w korpusie gwardii. Uczestniczył w operacjach z lat 1813−1814, dosłużywszy się stopnia sztabsrotmistrza. Po zakończeniu wojny w 1814 r. rozpoczął służbę w 1. Dywizji Kirasjerów, wchodzącej w skład korpusu gwardii w Sankt Petersburgu. Uczestniczył w stłumieniu powstaniem dekabrystów. Począwszy od 1826 r., już w stopniu majora, w szeregach 1. Dywizji Kirasjerów, zmagał się z Turkami i Persami (1826−1829). Od 1830 r., w stopniu pułkownika, uczestniczył w pacyfikacji powstania listopadowego. W 1831 r. formował w Pawłowsku wzorcowy pułk kawalerii. Rok 1839 przyniósł Mazurkiewiczowi promocję do rangi generał majora. Walcząc przeciwko Węgrom w okresie 1848−1849 uzyskał awans na generał lejtnanta kawalerii. Brał udział w wojnie krymskiej (1854−1855), dowodząc od 1855 r. 1. Dywizją Kirasjerów. W 1857 r. wyznaczony został przez cara na członka Audytoriatu Polowego 1. Armii, został pięć lat później jego prezesem (1863-1874). W latach 1855-1867 był senatorem z departamentu warszawskiego w Królestwie Polskim. Udekorowany m.in. został nawet Orderem Orła Białego. Swobodnie władał niemieckim, francuskim, łacinskim, polskim i rosyjskim językiem. Zapewne za zasługi otrzymał w posiadanie wieś Czersk. Żoną jego była Józefa z Bogajewskich. Zmarł 11 czerwca 1867 r. w Warszawie, pochowany został w Czersku.
Michał Franciszek Mazurkiewicz syn Józefa i Marianny Kozłowskiej urodził się 11 sierpnia 1789 r. (w źródłach występuje też 1790 r. i 1791 r.). Doktor medycyny, Radca Stanu. Studiował medycynę na Uniwersytecie Wileńskim (ukończył w 1808 r.). W 1812 r. odbył staż w szpitalu wojskowym w Wilnie. Następnie został starszym lekarzem, a w 1819 r. naczelnym lekarzem w Podolskim Kirasjerskim Pułku (Кирасирский Его Величества лейб-гвардии полк). Kolejno ordynator szpitala w Połocku i warszawskich szpitali wojskowych. W 1842 r. obronił pracę doktorską „De morphio” w wileńskiej Akademii Medyczno Chirurgicznej. Michał Mazurkiewicz lekarz wojskowy w randze generała, radca stanu, “dziedzic majętności Lachoszczyzną zwanej w granicach Czerska położonej”. W 1861 r. przeszedł na emeryturę. W 1869 r. przyjmował pacjentów w klinice homeopatycznej w Warszawie. W 1870 r. przeniósł się do Lublina. Zmarł prawdopodobnie po roku 1871. Żonaty z Benigną Eysmont (Eismont), córką Józefa i Wiktorii z Tyszkiewiczów (ur. 1805 r. w pow. prużańskim-zm. 14 grudnia 1845 r. Warszawa), miał z nią dwójkę dzieci.
Kościół Przemienienia Pańskiego w Czersku, 2007 r. Za: Wikipedia
Ślubu Erazmowi Prekerowi i Jadwidze Kwiecińskiej udzielał ksiądz Kazimierz Parafiński (ur. 4 marca 1817 r.), proboszcz z Czerska. Wedle dokumentów przechowywanych w moskiewskim archiwum był „uważany przez tamecznych mieszkańców za świętego”. Oskarżony o pełnienie w organizacji narodowej funkcji naczelnika miasta Czerska, został na podstawie decyzji namiestnika Królestwa Polskiego zesłany do guberni ołonieckiej na zamieszkanie pod dozorem policji. Od lutego 1864 r. mieszkał w Powieńcu [Republika Karelii]. Wrócił na Mazowsze w 1885 r. Zmarł w Warszawie 11 listopada 1894 r.
Grób Piotra Prekera i Jadwigi z Kwiecińskich, Cmentarz Stare Powązki (kw.19/2/4)
Warto tutaj dodać, że wielce ustosunkowana rodzina Mazurkiewiczów pomogła Piotrowi, nabyć w drugiej połowie lat 70-tych XIX w., włości skolimowskie.
Historyk wojskowości i starożytności, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Wieloletni pracownik wydawnictw książkowych (m. in. kierownik redakcji historii działu encyklopedii i słowników PWN), prasowych, ostatnio pracownik naukowy Wojskowego Biura Badań Historycznych, w latach 1981-89 redaktor, wydawca, wykładowca i aktywny działacz podziemia solidarnościowego. Od ćwierć wieku mieszkaniec Skolimowa, prowadzący Konstanciński Klub Historyczny.
