Powyższe zdjęcie było już publikowane na naszym portalu, w tekście o willi “Wrzos” i adwokacie Cezarym Ponikowskim. Przedstawia posiedzenie Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie w dniu 2 grudnia 1927 r. Nie bez przyczyny publikuję je powtórnie. Uwieczniono na nim dwie osoby, które mnie interesują (może z czasem jeszcze ktoś z tego zdjęcia trafi na nasz portal). Pierwszy od prawej siedzi wspomniany Cezary Ponikowski, natomiast trzeci od prawej siedzi kolejny przedstawiciel adwokatury warszawskiej, który bywał w Konstancinie. Na pewno zawitał tu w 1913 r. Był zapewne jednym z uczestników spotkania z okazji 50 rocznicy wybuchu Powstania Styczniowego, o którym wspomniałem w jednym z poprzednich wpisów. Bohaterem tym jest Adolf Suligowski.
Adolf Suligowski, 1889 r.
Adolf Suligowski urodził się 3 marca 1849 r. w Warszawie. Ukończył gimnazjum w Lublinie. Od 1868 r. studiował na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu dokończył studia w 1872 r. na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Po odbyciu aplikacji i zdaniu egzaminu sędziowskiego w 1875 r. został mianowany patronem przy Trybunale Warszawskim. W 1877 r. został adwokatem. Specjalizował się w sprawach z zakresu prawa cywilnego. W latach późniejszych także ekspert z zakresu prawa samorządu terytorialnego. W 1893 r. za odczytanie przysięgi sądowej po polsku, a nie po rosyjsku, został ukarany skreśleniem z listy adwokatów (po odwołaniu karę zamieniono na karę surowej nagany). Po podobnej sprawie w 1914 r. został w trybie dyscyplinarnym definitywnie wykreślony z listy adwokatów i do zawodu powrócił dopiero w wolnej Polsce.
Współpracował z „Gazetą Sądową Warszawską”. W 1905 r. zainicjował utworzenie „Stowarzyszenia właścicieli nieruchomości m. Warszawy” i przez kilkanaście lat był jego prezesem. W 1911 r. ukazała się jego Bibliografia prawnicza polska XIX i XX wieku, która do dzisiaj pozostaje podstawowym źródłem informacji bibliograficznej o polskim piśmiennictwie prawniczym z tamtego okresu. W 1916 r. został wybrany do pierwszej Rady Miejskiej w Warszawie, po śmierci rektora Józefa Brudzińskiego został jej prezesem. W 1917 r. był organizatorem zjazdu miast polskich w Warszawie, podczas którego powołano Związek Miast Polskich z nim, jako prezesem, na czele. Był pracownikiem Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu.
Postanowieniem Rady Regencyjnej z dnia 26 kwietnia 1918 r. został mianowany członkiem Rady Stanu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został uroczyście wpisany na listę adwokatów. Został też profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1919 r. wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego. W Sejmie wchodził w skład Komisji Prawniczej oraz Komisji Konstytucyjnej. Był przewodniczącym, powołanej z jego inicjatywy, Komisji do spraw Miejskich. Był członkiem Klubu Zjednoczenia Mieszczańskiego na Sejmie Ustawodawczym. Będąc posłem opracował projekt jednolitej dla całego państwa ustawy o ustroju adwokatury. W 1920 r. założył „Związek Stowarzyszeń nieruchomości miejskiej w Polsce”, któremu przewodniczył do 1925 r.
Od 1882 r. był mężem Wandy (1861–1932), z którą miał trzy córki oraz syna Bohdana (1901–1984) – adwokata i dziekana warszawskiej Tajnej Rady Adwokackiej w czasie okupacji niemieckiej.
Zmarł 16 lutego 1932 r. w Warszawie. Spoczywa na warszawskich Powązkach.
I tak sobie myślę, czy czasem miejscem spotkania z okazji 50 rocznicy Powstania Styczniowego nie była willa “Wrzos”…
Historyk wojskowości i starożytności, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Wieloletni pracownik wydawnictw książkowych (m. in. kierownik redakcji historii działu encyklopedii i słowników PWN), prasowych, ostatnio pracownik naukowy Wojskowego Biura Badań Historycznych, w latach 1981-89 redaktor, wydawca, wykładowca i aktywny działacz podziemia solidarnościowego. Od ćwierć wieku mieszkaniec Skolimowa, prowadzący Konstanciński Klub Historyczny.
